علامت سوالی بی پاسخ

وبلاگ نویسی را کاملا اتفاقی شروع کردیم، شاید برای اینکه می خواستیم به دوستان ثابت کنیم،  ورودی ما هم می توانند طرحی نو، دفترچه ی خاطراتی زیبا، تریبونی آزاد و صدها چیز دیگر خلق کنند.

هر ترفندی بود به کار بردیم. چه شب هایی که تا صبح بیدار ماندیم، چه تهمت ها و بد و بیراه هایی بود که به جان خود خریدیم تا این وبسایت سر پا بماند و محفلی گرم نه تنها برای ورودی های ۸۸، بلکه برای کلیه دانشجویان حقوق باشد.

در طول این مدت همیشه در ذهن ما چراهای بی پاسخی بوده و هنوز هم که هنوزه بدون پاسخ باقی مانده: که چرا مشارکت دوستان در مطالبی که گذاشته می شود کم است. من نمی دانم اگر کسی به ما سر نمی زند، پس این آمارگیر ها چه می گویند، حتی چند وقت یک دفعه آمارگیری جدید نصب می کردیم تا از صحت آمارمان اطلاع کسب کنیم. آیا این کمی بی معرفتی نمی باشد که به خانه ی ما بیایید و سلامی نکنید.

چرای بی پاسخ دیگر این که چرا حضور بازدید کنندگان در قسمت نظرات کمی کمرنگ است. ما همیشه سعی کردیم برای نظر دهندگان احترام قائل شویم و نظرات را تا آنجا که به حیطه خصوصی افراد تجاوز نکند، تایید و منتشر کنیم، اما…

چرای بی پاسخ دیگر این که چرا کمتر کسی با اسم واقعیش نظر می گذارد. فکر نمی کنیم بیان نام واقعی جرئت زیادی بخواهد، فقط کافیست یک بار امتحان کنید.

و خیلی چرا های بی پاسخ دیگر…