کدام درد؟!!!

قدیمی ها راست می گفتند که «گذر پوست به دباغ خونه می افته» چون بعد از چند ترم پیچاندن واحد تربیت بدنی آخر در کوزه اش افتادیم. البته به ناچار این مساله را غنیمت شمردم تا شاید این کوه دنبه را اندکی بلرزانیم و از طول و عرض آن بکاهیم.

نمی دانم تا به حال از زاویه زمین به اصطلاح ورزش به پشت ساختمان دانشگاه نگاه کرده اید یا نه؟

فکر کنم اگر بنده خدایی را از بیرون دانشگاه چشم بسته بیاورید به زمین ورزش و از او بخواهید که حدس بزند این ساختمان چیست؛ مطمئنا اولین گزینه اش ساختمان نیمه ساز کارخانه سیمان می باشد و به مخیله ی بنده ی از همه جا بی خبر اصلا خطور نمی کند که چنین جایی دانشگاه باشد. خب این هم از مزایای داذنشگاه مفید است که از نظر علم استراتژیک و پدافند غیر عامل درک آن معطوف است به پاس کردن ۳۰ ، ۴۰ واحد درسی.

لفظ زمین ورزش که واقعا از سر این مکان زیاد است چون اگر فرض کنیم یک کف پوش آسفالت که با توری  فلزی محصور شده زمین ورزشی است پس باید بگوئیم تمام دانشگاه مفید زمین ورزشی است چون کف تمام دانشگاه آسفالت است و خلاصه به یک صورتی دور تا دور آن محصور است.

البته نباید خیلی هم بی رحم بود چون اینجا اندک تفاوت هایی دارد: یک اتاقک یک متر در دو متر به عنوان رخت کن که ظرفیت آن با عدم توجه به بعضی مسائل خاص ۴ نفر با ارفاق می باشد و دو سبد بسکتبال که لزومی به داشتن حلقه و تور برای آنها احساس نشده است و دو دروازه فوتبال که برای بهتر آب شدن چربی دانشجو ها و دویدن به دنبال توپ شوت شده، تور آنها را پاره کرده اند.

با یک حساب سرانگشتی می توانم بگویم پارک سر کوچه مان که وسعتش یک چهلم دانشگاه مفید است امکانات ورزشی اش حداقل چند برابر اینجاست؛ البته دستشویی هایش کمتر است!!

بعد از اینکه رخت پلو خوری از تن به در کردیم و مزین به لباس ورزشی شدیم استاد محترم لطف کردند و ما را مهمان نمودند به دقیقا یک ساعت دویدن که آثارش در شب به صورت محسوسی آزارم می داد.

در هنگام دویدن از بغل رخت و لباس آویزان شده از میله و در و تخته بودم که واقعا قلبم به درد آمد و بعد به این فکر کردم اگر در هنگام دویدن بخورم زمین، محل اصابت یافته با این آسفالت دقیقا به عمق چقدر رنده می شود و هزار فکر دیگر، ولی الان که یک روز از دویدن می گذرد آن درد محسوس شب گذشته التیام یافته ولی امان از درد اولم که التیام یافتنی نیست.